عجب رسمیه رسم زمونه

اول کار یه سلامی عرض میکنیم خدمت بچه های گل مهندسی پزشکی ۸۸ بدون هیچ نوع گرایشی چون همه بلا استثنا گلیم!!!!چقدر تحویل گرفتم خودمونو اما دروغ که نگفتم گفتم؟؟؟!!!طبق اعلانیه صادر شده توسط همین گلایی که بالا ذکر خیرشون بود تصمیم گرفتم یکمی از جو طنز آقایون و خانوما خارج بشیم و به مطالب مهم تری بپردازیم اما زیاد قول نمیدم که توی این فاز بمونم چون از اونجایی که ذهن من بیچاره یک بعدی هست فقط توی اون وادی سیرو سلوک دارم زیادی حرف زدم ... توی ادامه ی مطلبای بابا همون که پائین نوشته...آهان..درسته...آفرین...یادت باشه اومدم یه جایزه برات بخرم..(دارم شوخی میکنم کسی بهش بر نخوره!!!)یه شعری گذاشتم که آدمو به فکر فرو میبره حالا زیادی نرو تو فکر ...چرا برو میام صدات میزنم...خوب بسه دیگه برو بخونش!!!

عجب رسمیه رسم زمونه خونه مون عیدا پر مهمونه

می رن مهمونا از اونا فقط
آشغالِ میوه به جا می مونه !
کجاست اون کیوی ؟ چی شد نارنگی ؟
کجا رفت اون موز ؟! خدا می دونه !
جعبه خالی ِ شیرینی هنوز
گوشه ی طاقچه پیش گلدونه
عطرش پیچیده تا آشپزخونه
شیرینیش کجاست ؟ خدا می دونه
می رن مهمونا از اونا فقط
جعبه ی خالی به جا می مونه !
از بس خونه رو به هم می ریزن
آدم مثل اسب(!) تو گِل می مونه
یکی نیست بگه خداوکیلی
جای پوست پسته توی قندونه ؟!
قند نصفه ی عموجون هنوز
خیس و لهیده ته فنجونه
حالا خداییش قندش مهم نیست
کنار اون قند نصف دندونه !
می رن مهمونا از اونا فقط
نصفه ی دندون به جا می مونه !!
پسته ی خندون ، بادوم شیرین
فندق در باز ، مال مهمونه
« پرسید زیر لب یکی با حسرت » :
که از این آجیل، به غیر از تخمه،
واسه ما بعدها چی چی می مونه ؟