سلام ...همه آخر سال خوشحالن اما نمیدونم چرا امروز بدجور گرفتم...!!!این شعر رو هم که توی وبلاگ یکی از دوستان دیدم حالمو از اینی که بود ....بیخیالش....دلم نیومد نذارمش توی وبلاگمون..اگه دوست داشتین بخونینش...خوشحال میشم!!

معلم چو آمد،

 به ناگه کلاس،

 چو شهری فرو خفته خاموش شد
سخنهای ناگفته در مغزها،

 به لب نارسیده فراموش شد
معلم زکار مداوم، مدام،

غضبناک و فرسوده  و خسته بود
جوان بود ودر عنفوان شباب،

 جوانی از او رخت بربسته بود
سکوت کلاس غم آلود را،

 صدای درشت معلم شکست:
بیا احمدک! درس دیروز را،

بخوان تا ببینم که سعدی چه گفت
ز جا احمدک جست و بند دلش،

 بدین بی خبر بانگ  ناگه شکست
چرا؟؟؟
احمدک درس ناخوانده بود،

 بجز آنچه دیروز، آنی شنفت
عرق چون شتابان سرشک یتیم،

 خطوط خجالت به رویش نگاشت،
لباس پر از وصله و ژ نده اش،

 بروی تن لاغرش لرزه داشت!
زبانش به لکنت بیفتاد وگفت

بنی آدم اعضای یکدیگرند 

که در آفرینش ز یک گوهرند

چو عضوی به درد آورد روزگار

دگر عضوها را نماند قرار
تو کز ….توکز …

وای....یادش نبود-

جهان پیش چشمش سیه پوش شد.
نگاهی به سنگینی از روی شرم،

 به پایین  بیافکند وخاموش شد.
چرا احمد کودن وبی شعور، 

 نخواندی چنین درس آسان، بگو: 

 مگر چیست فرق تو با دیگران ؟…
خدایا....! چه می گوید آموزگار ؟!!
نمی داند آیا که در این میان،

 بود فرق ما بین دار و ندار.
چه گوید؟.. بگوید حقایق بلند!!!??

 به شرحی که از چشم خود بیم داشت:!
که آنها به دامان مادر خوش اند 

 و من  بی وجودش نهم سر به خاک،
کنم با پدر  پینه دوزی وکار،

 ببین دست پر پینه ام شاهد است!
سخنهای اورا معلم برید

– هنوزاو سخنهای بسیار داشت-
به من چه که مادر زکف داده ای!
به من چه که دستت پر از پینه است !
دَوَد یک نفر پیش ناظم که او،

 بهمراه خود یک فلک آورد!
نماید پراز پینه پا های او ،

 به چوبی که بهر کتک آورد!
احمد  آزرده و ریش شد

چو او این سخن از معلم شنید.
ز چشمان او  کور سویی جهید،

 بیاد آمد ش شعر سعدی چه گفت
…ببین یادم آمد کمی  صبر کن

 – تحمل خد ارا تحمل دمی!
¤تو کز محنت دیگران بی غمی      نشاید که نامت نهند آدمی